"Een citytrip naar Wenen staat al heel lang op mijn bucket list"

Wat is je lijfspreuk?

“Afgelopen weekend bezocht ik een tentoonstelling van David Hockney en werd er overdonderd door zijn werk. Ik moest er terugdenken aan twee quotes die hij ooit gaf tijdens een interview: ‘all good things need to be memorable’ en ‘love life’. Beide staan op het eerste gezicht diametraal tegenover elkaar. Maar het zijn twee streefdoelen die elkaar perfect aanvullen, en waarin ik me helemaal kan vinden. En verliezen. In mijn werk smijt ik me steeds vol overgave in de zoektocht naar meerwaarde. Naar het uitpuren van het hoogst haalbare. En dat brengt uiteraard stress met zich mee. Daarom is het belangrijk om af en toe de tijd te nemen voor jezelf. Om los te laten. Te ontspannen. Te genieten van het leven. Het is een spanningsveld waarop je constant moet balanceren. En dat moet je leren accepteren. Zelfs appreciëren.”

Favoriete guilty pleasure?

“Een moeilijke vraag … Dacht ik. Maar één van mijn medewerkers had meteen het antwoord klaar: zoute, geribbelde chips. Echt. Klopt als een bus. Mocht het kunnen, eet ik dit alle dagen, maar ik probeer me zelf toch in te tomen.”

All time hero?

“Dom Hans Van der Laan. Caroline Voet had het al even over hem in haar biechtstoel in de vorige editie. Waar wij eerder een pragmatisch bureau zijn dat in al zijn ontwerpen tracht om een zo goed mogelijke ontwerpoplossing te formuleren voor zowel de klant, de vraag, het gebouw als de plek, hecht Van der Laan belang aan een meer abstract niveau. Aan ritme, wiskunde, verbanden. Architectuur wordt hierdoor fundamenteler, tijdlozer … authentieker.”

“Het is onze ambitie om een dergelijke architectuur ook te proberen realiseren. Zonder daarbij de pragmatiek te verliezen. Om hierin te slagen, stapel ik ervaringen op door te lezen, bezoeken, absorberen, na te denken om zo een eigen mening te vormen, een synthese van alle inspirerende indrukken. Dit alles neem ik mee naar concrete ontwerpen. Waarin ik op mijn beurt verbanden probeer te leggen tussen grote ideeën en kleine details. Het is daarbij hard werken: alles uitproberen, weggooien wat niet werkt en uitpuren wat wel samenvalt.”

Favoriete plekje op de wereld?

“Samen met vrienden verbouwden we een huisje in het Italiaanse Palmoli. Een symmetrisch tempeltje, middenin het platteland. Op een heuvel, omringd met olijfbomen. De renovatie en herbestemming ervan tot vakantiewoning was een soort oerervaring. In die streek wantrouwen ze immers nog contracten. Een woord is er een woord. En moet je daar maar op vertrouwen. Helemaal anders dan in ons landje waarin zelfs de kleinste details in een procedure met het nodige papierwerk werden gegoten.”

“We hebben dit project langzaam aangepakt. In golven. In deelprojecten. En het geheel zien groeien naar iets dat volledig van onszelf is. Echt een unieke ervaring. Enkele keren per jaar reizen we ernaar toe. De rest van het jaar wordt het verhuurd als vakantiewoning.”

Hoogtepunt in je carrière?

“Bouwen is een langzaam proces. Op een werf komen en er een nieuw onderdeel gerealiseerd zien, is eigenlijk altijd een hoogtepunt. Maar als ik dan toch een moment moet uitkiezen, dan graag de opening van De Springplank. In samenwerking met Carton123 architecten ontwierpen we een uitbreiding voor deze basisschool in Brugge. In 2015 ontvingen we daarvoor de ‘Prijs voor Architectuur van de Provincie West-Vlaanderen’. De uitreiking werd gecombineerd met een tentoonstelling en gala-avond. Een erg mooie bekroning dus van een geslaagd project. En dat doet altijd deugd.”

Wat staat op je 'bucket list'?

“Een citytrip Wenen. Nog nooit geweest, maar iets waar ik al lang naar uitkijk vanwege de bijzondere, gelaagde architectuur. De stad telt talloze barokke bouwwerken, maar evenzeer modernisme en zelfs regionale stijlen. UNESCO-werelderfgoed wordt er gecombineerd met hedendaagse, vernieuwende architectuur. Overal vind je ook hippe boetieks, trendy loungeclubs, bruisende festivals. Het resultaat lijkt me een levendig, boeiende cocktail van contrasten waarin me graag eens wil onderdompelen.”

Welke gênante gebeurtenis vertel je liever niet (maar doe je nu toch)?

“Twee jaar geleden trok ik samen met mijn collega Ward Verbakel en onze groep studenten naar New York. De studenten hadden er een eigen verblijfplaats, maar ik had voor ons beiden een eigen appartement gehuurd. Maar toen we wilden inchecken … bleek de plek gewoon niet te bestaan. Ik kon wel door de grond zakken van schaamte. De ‘cosmopoliet’ was opgelicht. Gevolg: de drukke week werd nog drukker. Tussen lezingen en bezoeken door was ik voortdurend in het New Yorkse vastgoedcircuit aan het zoeken naar alternatieve verblijfplaatsen. We liepen van het ene appartement naar het andere hotel. En op het einde waren we helemaal op.”

Van welke innovatie heb je hoge verwachtingen?

“Duurzaam bouwen start altijd met het behoud van wat er al is. Bij het zinvol inzetten van bestaande gebouwen. In opdracht van het projectbureau Herbestemming Kerken voerden we enkele jaren geleden al verschillende haalbaarheidsstudies uit rond de positie van leeglopende kerken in Vlaamse dorpskernen. De hamvraag? Hoe kunnen de gebouwen zinvol herbestemd worden – met respect voor het geschiedkundige, spirituele en sociale.”

“De antwoorden waren enorm veelzijdig, maar vaak kwam het toch terug op het in kaart brengen van wat er mist in een gemeente. Welke functies nu geen onderdak vinden, of welke er nood hebben aan een betere omkadering. Door hier creatief mee om te springen, kunnen we de kerk teruggeven aan de gemeenschap. Kan een gecombineerd, collectieve en toekomstgerichte nieuwe bestemming worden gerealiseerd.”

Welke plaats, pand, gebouw, project wil je graag 'aanpakken'?

“De Sint-Walburga in Brugge, gebouwd in 1619 door de Brugse lekenbroeder Pieter Huyssens. Het gebouw moest de waarden van de jezuïetenorde uitstralen en werd zo rijkste en meest zuiver barokke realisatie in Brugge. Met een dynamische voorgevel, talrijke architecturale details binnen en buiten en een prachtige tuin met orangerie rondom. Voor de herbestemming voerden we reeds een haalbaarheidsstudie uit. En het is net die tuin die we als extra kwaliteit willen inzetten. Een plek creëren voor afscheid, bijvoorbeeld als collectieve urnentuin.”

Welke bouwprofessional zie je graag in de volgende stoel?

“Sofie Beyen van Studio Roma. In samenwerking met haar voerden we in 2016 de haalbaarheidsstudie uit rond de gedeeltelijke of volledige herbestemming van parochiekerken. Benieuwd naar haar antwoorden op jullie vragen.”