Voor de Notre Dame hebben ze al iemand, wellicht?

Wat is je lijfspreuk?

“Neem je job heel au sérieux, maar jezelf niet te veel. Architecten zijn dagelijks aan de slag met maatschappelijk relevante dossiers, met geld en dromen van mensen. Het is daarom belangrijk dat we steeds het beste van onszelf geven, onze job met passie doen. Ook al gaat dat soms eens ten koste van onze weekends of vrije tijd. Belangrijk is echter dat we onszelf niet verliezen of te belangrijk gaan vinden. Humor helpt daarbij. Evenals het zichzelf blijven relativeren zodat we niet naast onze schoenen lopen. Luisteren naar anderen. In team geraken we trouwens veel verder dan alleen. Succes hangt af van alle bouwpartners. Van bouwheer tot plaatsers.”

Favoriete guilty pleasure?

“Af en toe ’s avonds laat in de zetel achteruit zakken en een Engelse of Zweedse misdaadserie bekijken. Liefst met een glaasje witte wijn erbij. Da’s puur genieten van geweldige landschappen en merkwaardige huizen. Al kijk ik toch vooral naar wat de personages drijft. De getormenteerde geniale politieagent, de op wraak beluste obsessieve moordenaar. Soms denk ik: was ik maar psychiater geworden. Maar al snel besef ik dat ik me toch het beste voel bij het tekenen tussen mijn stenen.”

All time hero?

“Ik vond niet onmiddellijk één naam. Veel van onze historische gebouwen zijn zelf de helden. Maar als ik dan toch eentje moet noemen, dan graag Filippo Brunelleschi. Een architect, ingenieur, goudsmid en beeldhouwer uit de Italiaanse renaissance. Vooral bekend door zijn herontdekking van het perspectief en het bouwen van de koepel van de Santa Maria del Fiore, En volgens de overlevering ook de eigenlijke bedenker van ‘het ei van Columbus’. In Firenze ontwierp hij het Spedale (of Ospedale) degli Innocenti, het 'Ziekenhuis van de Onschuldigen'. Dit oudste weeshuis ter wereld begeestert door zijn pure eenvoud en harmonie. Klassiek, origineel. Hier komt iedereen tot rust.”

Favoriete plekje op de wereld?

“Marseille, New York, Lissabon, steden met een skyline aan zee …  Ik was niet op vakantie zonder de zee te zien. Het is bijna genetisch bepaald. Mijn vader was een visserszoon, en zijn vader op zijn beurt ook. In mijn kindertijd trokken we met de hele familie steeds naar de kust en dat is blijven plakken. In eigen land ga ik nog steeds naar die plek van toen: Oostduinkerke. En geniet daar intens. Warm of koud, groen of blauw, rust of een hevige zeestorm. Altijd kan ik er de batterijen opladen.”

Hoogtepunt in je carrière?

“De abdij van Park- al is dat meer een hoogtelijn. Al meer dan 15 jaar is dat mijn project. Van bij de opmaak van het masterplan tot de restauratie van elk gebouw, elke vleugel. Het project startte met twee kleine paviljoentjes, het waren meteen mijn eerste projecten onder eigen vleugels. Nu werken we aan de laatste grootste fase, die zal tegen 2026 feestelijk afgerond worden. En daarna? Tja ... Dat is voorlopig nog een vraagteken. Misschien een project in het buitenland? Altijd al een droom geweest. Voor de Notre Dame hebben ze al iemand, wellicht?” (lacht)

Simon Van Ranst -

Wat staat op je 'bucket list'?

“Tot voor kort stond daar met stip een bezoek aan Moskou. Het Rode Plein met zijn gekke, kleurrijke gebouwen. Maar die goesting is nu wel helemaal bekoeld. Dus ging ik op zoek naar een nieuwe kandidaat en die vond ik in Brasilia. De hoofdstad die in 1956 als uit het niets werd opgebouwd vanuit de 20e-eeuwse principes van Le Corbusier. Een mijlpaal in de geschiedenis van de stedenbouw. Elk element zou er in harmonie zijn met het algemene stadsontwerp. Wel, dat wil ik nog eens zien.”

Welke gênante gebeurtenis vertel je liever niet (maar doe je nu toch)?

“Als student architectuur organiseerden we lezingen in ‘t STUK kunstencentrum in Leuven. We wisten toen heel wat bekende namen te strikken: Rem Koolhaas, Zaha Hadid en … bOb Van Reeth. De avond dat die laatste zou spreken, zat ik aan de kassa. Een grote man in zwarte leren jas kwam binnen en ik vroeg hem zijn ticket. Luid, zodat iedereen het goed hoorde, riep hij: maar juffrouwtje, ik ben de gastspreker! Ik kon door de grond zakken van schaamte. Niet zo lang geleden, tijdens een rondleiding die hij gaf in zijn abdij van Westvleteren, rakelde ik de ervaring nog eens op. bOb wist uiteraard van niets meer, maar moest hartelijk lachen. We hebben dan een selfie getrokken en er een trappist op gedronken.”

Van welke innovatie heb je hoge verwachtingen?

“Heel ons professioneel leven zijn wij, restauratie-architecten bezig met doordacht herbestemmen, hergebruik, duurzame en circulaire principes en materialen. Het is dan ook geweldig dat – uit noodzaak – die principes nu overwaaien. Dat het ook bij andere bouwprojecten een eerste reflex wordt. Ook stedenbouwkundig wordt erfgoed trouwens steeds meer gezien als motor van ontwikkelingen. Opwaardering ervan staat garant voor nieuwe dynamieken. Ik vind het prachtige tendensen.”

Welke plaats, pand, gebouw, project wil je graag 'aanpakken'?

“Tom Thys sprak in de vorige biechtstoel over de Sint-Walburga in Brugge. Deze rijkste en meest zuiver barokke realisatie in Brugge met dynamische voorgevel, talrijke architecturale details binnen en buiten en prachtige tuin met orangerie rondom wou hij graag herbestemmen. Wel, met Studio Roma doen we graag mee! En als we dan toch bezig zijn, kunnen we meteen ook een andere Jezuïetenkerk onder handen nemen: de Sint-Carolus Borromeuskerk in Antwerpen. Of … en dan gaan we weer dromen … een palazzo in Venetië. Ja, dat lijkt me misschien nog het meest uitdagende, interessante én leukste.”

Welke bouwprofessional zie je graag in de volgende stoel?

“Architecte en stedenbouwkundige Livia de Bethune, oprichtster van en partner bij architectenbureau Multiple in Brussel. Ooit studeerden en werkten we samen in een Brussels architectenbureau en onze vriendschap is gebleven. Met onze beide bureaus wonnen we onlangs de ontwerpwedstrijd voor het Station van Etterbeek. En ik kijk al heel hard uit naar onze samenwerking.”